bir şehirde nefes almayı bilen nadir insanlardanım. evimden işime, işimden alış-veriş merkezlerine götüren yollarda saatlerce beklemekten keyif alıyorum. asfaltı seviyorum, çocukken asfalt yapılırken izlemesini de seviyorum. kaldırımdan inip asfalta ayağımı bastığımda zemin ayağımın altından kayacakmış gibi geliyor, kayan asfalt beni uzaklara götürecekmiş gibi geliyor. köyü şehre, şehri köye yakın eden toprakla çimenle karışan yolları da seviyorum, ucu bucağı görünmeyen ip gibi otobanlar kim bilir nereye gidiyor? vites değiştirmeden geçen giden otomobilleri düşünüyorum. ne kadar da rahatlar.
kimi kandırıyorum diye sormuyorum, asfaltı seviyorum.
zira bir fikir zihnine kodlanmış milyonları rencide eder, doğuracağı sonuçlar daha vahim olur.
ufak bir ek gerektiğinde, "asfaltı da sevmez insanlar, küfürü de, ama kişiler senin tarafında olduğuna küfrü seversin, memleket senin olduğunda asfaltı da seversin." sözü yeterlidir.
0 yorum:
Yorum Gönder