çabaladım, yürüdüm, ayaktayım. görenler insan demez
belki de bu at koşmaktan çatladı toprak yollarda
onu göğsünden vurup da acısını dindirecek olan çıkmaz.
ilk ciddi ayrılığımı yaşadığımda çocuktum
yaşım kaç olursa olsun, büyüdüm o anda.
anlar vardı tümegittiğinde sonsuz
içinde bulunulan, yoksunluk belirtisi.
bilmek eziyet oluyor belli bir yaştan sonra.
sen gelsen ve tutuşsa bütün kağıtlar
islerini suratıma sürüp de kirlenirim
burası pers şehri olsa, kalesiyle yekpare
elçiler gelse ben fedaileri surlardan atsam
fedaileri atsam ve onları sen karşılasan.
ben hep yolcu olurum
tek başıma otururum yanıma kimin bineceğini bilemem
gideceğim yerde yara izleri fark yaratmaz.
0 yorum:
Yorum Gönder