Bonitas non est pessimis esse meliorem.
dünya sevmemiz için var,
yüzüstü bıraktım dümenleri
fransızca bir ezgi sorguluyorum
kursağımdaki katranlar boşanır yaralarımdan.
yokum ya da gırtlağım bilinçaltımın oyunu
şehirlerin darağacında sallandırdığı taş binalar
önünde bir kaç tabure ve çay
duman üfler, hekim olurum bir yaz sabahı.
yaşam bir an, geçti ve haşrolunduk
mecazi gerçekleri tabelalarda
her gittiğim yer diğerinin aynı
aynı bezgin suratlar, elimde demir kokusu
otobüsler dolu, bebekler ağlak.
yanılıyorsun, mutlaka öğütler gelir
felsefesi açık değil hayatın
hepimiz sırlara sahip,
tüm kelimeleri tutmuşlar.
işte bu yüzden bozuk ve kırığım,
savaş istiyorum. sen yatağında uyurken
ben yollarda gece olur.
yüzündeki çizgilerden hayat yaptım anne
bana yetiş; sarıl ki duvarlarım gözükmesin.
0 yorum:
Yorum Gönder