yaptığım her işte amatördüm. eliptik camları olan bir gözlüğüm var. bana farklı bir hava katıyor. ama bana gelen havalar hep cereyanla geldikleri için üşütüyorum.
yeni türkü denk geldiğinde dinlerim. hiç bir sanatçıya ve ya gruba bağlanamam. sürekli onu isteyemem. sürekli istediğim hiç bir şey yok. belki de önüme bir şeyler çıkması için hayat bu kadar hızlı. zamanı yavaşlatmak için kaplumbağa beslemek gibi düşüncelerim yok değil.
şüphesiz herkes sevmek ister. aslında sevmenin doğasını ister. bilmez. bunu bildiği için istediği sevgiyi bulduğu bedene saplanır.kalır orada, öteye geçemez. öteye geçmez için ıslanmak ve rahmete basmamak gerekir. ben rahmete çok bastım, kaçamadım yağmurlardan.
hareket bir cisim hareket etmek, duran bir cisim durmak ister. insan ise bir yerlere saplanıp kalmayı sever, eylemsizliği bu yönde algılar. nesneler için önemsiz olan risk denilen şey, insan için önemli olduğundan belki de. herkes adımını büyük atamaz. hızlı gidersin o zaman, hızlı gittiğinde direksiyonu sabit tutman gerekir, en ufak titreme alır götürür seni. evlerin tek çıkış kapası olduğundan beri insanlar dışarıdakiler korkmaya başladılar. daha çok sarıldılar yorganlarına.
insan ölmeye öykünür. ölmeyi bilmez. yaşamaya öykünür, yaşamayı bilmez. karanlığa öykünür, yatarken ışıkları kapatmaz. gece, lambaları olan sokaklara girmekten korkardım, biri bir ıslık çalsa dizlerimin bağı çözülecekmiş gibi olurdu. sonradan öğrendim ki, aslına bakarsanız, hiç bir şey öğrenmedim. sadece büyüdüm ve büyüyenlerin karanlıktan korkmaması gerektiğini öğrendim. kimsede ıslık çalmıyor artık.
ankara soğuk bir şehir, betonlar ve anıtkabir var. hemen yanında kocatepe var. ışıklandırmalarla ayakta duruyor gibi. benim hiç olur olmaz bir yerden olur olmaz bir yere açılan bir kapım olmadı. annem babam beni çok sevmedi, ömrün duman duman dağıldı ama, karşmadı mesafeler hiç. uzaklar hep uzak kaldı. bir sinemanın önüne gittiğinde siyah beyaz bir film olmadı hiç, evde sadece bayramlarda bayram havası oldu, ankaradan abim gelmedi hiç.
0 yorum:
Yorum Gönder