bir varken bir yok oldu, i̇şte dünyamızın işleri. - cahit külebi.
koşmuyorum. uyumuyorum. bu ikisinden birini yapmayalı ne kadar uzun zaman geçtiğini ayırdedemeyecek kadar yorulmuştum; uyumak ve koşmaktan. üşümemein nedeninin de durmasından olduğunu anlayamamıştım, üşüme hissi duyuşunu bile yadırgamıştım neden sonra. soğuk olmaya alışığım.
yavaşça, sadece gözlerimi oynatarak etrafımı incelemeye başladım. sürekli geldiğim yerdeydim. bir kadına bakakaldığını farkettim, yan masadan kalkan insanların çıkardığı gürültüden.
daha ilk defa gördüğü bir kadından hoşlanmış olamazdım. kafede bana bakan yoktu. tekrar o tarafa baktım. gerçekten güzeldi. o an aklıma gelen ilk şeyi yaptım. kalktım ve tam karşısındaki sandalyeye oturdum.
- senden hoşlanıyorum.
- abartıyorsun.
- senden hoşlanmanın neresini abartabilirim ki?
- olmaz.
arkamı döndüm ve gittim. verecek bir cevabı yoktu. sigara yaktım ve bir çay istedim. çay sıcak ve tatsızdı, iki belki üç saatlikti muhtemelen. zorlayarak bitirdim. geri döndüm, kitap okuyordu sessizce:
- aramızda kalsa...
- ne aramızda kalacak?
- senden hoşlandığım.
- olur. şimdi git...
bunda yalnız değildi tabi ki. camdan sokaklarda gezen insanları izledi. sokağın bir kenarında duran aç, yalnız, kimsesiz adamlar, kadınlar, sokakta annesi için bağıran çocuklar. sadece onlar aç değildi, zengin, pahalı kıyafetli güzel kadınlar ve yakışıklı erkeklerin gözlerinin içinde de açlık vardı. ama onlar yemek değil, arkadaş, aşk, sevgi arıyorlardı. o bulmuştu, aramızda kalsın diyerek bir kadına gönül vermişti. sürekli buraya gelirdi o akdın zaten. gene görüşeceklerdi mutlaka. hesabı ödeyip dışarı çıktı. arkasından bakan kadını farketmedi. arkasından konuştuklarını da duymadı:
- garip bi çocuktu ya.
- kim garip değilken çocuktu ki?
- diyosun.
- kim çocuk değilken garipti ki diyim o zaman?
- entelim benim, git bi çay söyle hadi. büyük laf etmeyi pek seviyor bu gençlik de.
- hadi canım sen de, solunda 2 olunca yaşının büyüdün sanıcak gören de.
- taze legal olan biri mi diyor bunu?
gülüşerek giden garip çocuğun ardından birer winston yaktılar. en azından mekan sahibi öyle dedi.
koşmuyorum. uyumuyorum. bu ikisinden birini yapmayalı ne kadar uzun zaman geçtiğini ayırdedemeyecek kadar yorulmuştum; uyumak ve koşmaktan. üşümemein nedeninin de durmasından olduğunu anlayamamıştım, üşüme hissi duyuşunu bile yadırgamıştım neden sonra. soğuk olmaya alışığım.
yavaşça, sadece gözlerimi oynatarak etrafımı incelemeye başladım. sürekli geldiğim yerdeydim. bir kadına bakakaldığını farkettim, yan masadan kalkan insanların çıkardığı gürültüden.
daha ilk defa gördüğü bir kadından hoşlanmış olamazdım. kafede bana bakan yoktu. tekrar o tarafa baktım. gerçekten güzeldi. o an aklıma gelen ilk şeyi yaptım. kalktım ve tam karşısındaki sandalyeye oturdum.
- senden hoşlanıyorum.
- abartıyorsun.
- senden hoşlanmanın neresini abartabilirim ki?
- olmaz.
arkamı döndüm ve gittim. verecek bir cevabı yoktu. sigara yaktım ve bir çay istedim. çay sıcak ve tatsızdı, iki belki üç saatlikti muhtemelen. zorlayarak bitirdim. geri döndüm, kitap okuyordu sessizce:
- aramızda kalsa...
- ne aramızda kalacak?
- senden hoşlandığım.
- olur. şimdi git...
bunda yalnız değildi tabi ki. camdan sokaklarda gezen insanları izledi. sokağın bir kenarında duran aç, yalnız, kimsesiz adamlar, kadınlar, sokakta annesi için bağıran çocuklar. sadece onlar aç değildi, zengin, pahalı kıyafetli güzel kadınlar ve yakışıklı erkeklerin gözlerinin içinde de açlık vardı. ama onlar yemek değil, arkadaş, aşk, sevgi arıyorlardı. o bulmuştu, aramızda kalsın diyerek bir kadına gönül vermişti. sürekli buraya gelirdi o akdın zaten. gene görüşeceklerdi mutlaka. hesabı ödeyip dışarı çıktı. arkasından bakan kadını farketmedi. arkasından konuştuklarını da duymadı:
- garip bi çocuktu ya.
- kim garip değilken çocuktu ki?
- diyosun.
- kim çocuk değilken garipti ki diyim o zaman?
- entelim benim, git bi çay söyle hadi. büyük laf etmeyi pek seviyor bu gençlik de.
- hadi canım sen de, solunda 2 olunca yaşının büyüdün sanıcak gören de.
- taze legal olan biri mi diyor bunu?
gülüşerek giden garip çocuğun ardından birer winston yaktılar. en azından mekan sahibi öyle dedi.
0 yorum:
Yorum Gönder