olum iyi bak dayına, bu son görüşün olabilir.
muhsin akpınar.
dağılıyordu dünya ve ben birleşiyordum,
kitaplığımda onlarca ayraç, hiçbir kitaba ait olmayan;
otorite olana kadar.
dokuz sekizlik ritimlere alışamadım, tren sesi daha güzeldi
kesik kesik gelen rüzgârın eşliğinde elimde nüfus cüzdanı,
bağlı ol(a)mayışımı simgeleyen.
rahatsız ve aksak bir amatör sevdaydı bizimkisi,
bir günümüz geçmezdi şiirsiz, ama fon
mütemadiyen sessiz,
vurguları bana ait.
aştığın uzaklarda sana yakın yerler varken
asfaltın kenarından fışkıran yeşilliğe inat, sessiz
ve sade
bir sen sesi, bana karışan.
babalar erkek çocuklara terk edilmeyi öğretmezdi, develer tellal
ve pireler berberdi, saçların inatla düzelmezdi.
cam açıksa cereyan yapardı çünkü...
kâğıt kesiği mi yoksa jilet kesiği mi diye sorsalar
nereden kestiğine bağlı derim, daktiloda
boşluktuşubozuk.
yıllardır o kafasını indirdiğinde baktığım, günler sonra
benim ineceğim durakta inmiş, ben
treni kaçırmışım;
artık çok geç demek için çok erken olduğunda.
0 yorum:
Yorum Gönder